Drewniany plac zabaw

Charles

Uśmiechnął się szeroko. Czule ją pocałował, uśmiechając się lekko.

Natalie

- Zaraz się ktoś pojawi i będziemy poszkodowani. - zaśmiała się pod nosem. - Chyba że to będzie tylko jakieś dziecko. xd

Charles

- I wyjdzie na to, że uczymy dzieci.- zaśmiał się błądząc wzrokiem po placu.

Natalie

- Mała lekcja im się przyda. Jeśli mają coś przeciwko, mogą iść naokoło. - odparła i wzruszyła ramionami. - W końcu patrzeć im nikt nie każe.

Charles

- Dokładnie.- uznał uśmiechając się chytrze.- Jak narazie teren czysty.- dodał.

Natalie

- Chyba już nie. - mruknęła, widząc jakiegoś przechodzącego chłopaka. Zanim zdążył na nich spojrzeć, siedziała po turecku i to samo stało się z Charles'em, którego jakoś pociągnęła w górę.

Charles

- No tak, jakby nie miał, kiedy przyjść.- mruknął, obserwując chłopaka kątem oka.

Natalie

Mały jak na złość usiadł na huśtawce. Natalie spojrzała na niego spod byka. - Mógłby sobie iść. - syknęła cicho. - Ale jego wybór. - wzruszyła ramionami i oparła brodę na barku Ch.

Charles

- Może mu by tak delikatnie powiedzieć, że ma sobie iść?- zapytał uśmiechając się cwanie. xd

Natalie

- Tak delikatnie to ja mu mogę powiedzieć. - oznajmiła i wstała z westchnieniem. Podeszła do chłopaka i przemówiła cicho, lecz tak, by i Charles mógł sobie posłuchać, a co. - Cześć, jestem Natalie. Niestety, ale ten plac zabaw będzie musiał ulec zagładzie, dlatego musisz go opuścić. No wiesz, jak się do niego przywiążesz, to będziesz płakać. - chłopak chyba nie zrozumiał, o co chodzi, ale spojrzał z lękiem na N. i szybko się ulotnił. Wróciła na początkowe miejsce. - Wygląda na to, że odstraszam dzieci. - mruknęła kątem ust.

Charles

- A wiesz ja bym też uciekł.- odparł szczerząc się.- No właśnie .. przecież teraz mnie nie trzymasz w domu, mogę uciec.- dodał. xd

Natalie

- Teoretycznie tak. - potaknęła. Przyjrzała się uważnie Charles'owi. - Tyle że, jak mniemam, nie zrobisz tego. - dorzuciła jeszcze, będąc prawie pewna swojej racji. Wiedziała też, że jeśli ten postanowi zrobić jej na złość, za chwilę będzie tu siedzieć sama.

Charles

- Uciec, nie uciec, uciec, nie uciec?- zapytał sam siebie uśmiechając się chytrze.- Może za chwilę.- odparł, przysunął się do dziewczyny, lekko musnął ją w usta.

Natalie

- Masz rację, za chwilę. - przytaknęła chłopakowi. Dosunęła się do niego i objęła za szyję. Postanowiła, że teraz niech on się namęczy, a ona będzie po prostu tak siedzieć.

Charles

Uśmiechnął się kątem ust, po czym po raz kolejny delikatnie pocałował dziewczynę. Objął ją w pasie.