Mały las

Natalie

Weszła do lasu i wciągnęła głęboko powietrze, po deszczu było świeższe. Spod jej stóp dobiegało ciche pluskanie towarzyszące każdemu krokowi. Weszła na polankę, na której wcześniej stała dziewczyna. Spojrzała na nią z uśmiechem. Zanuciła ulubioną piosenkę, podchodząc. W końcu doszła do Miley. - Witaj, jestem Natalie. - przedstawiła się i wyciągnęła do niej rękę.

Miley

Spojrzała lekko zdezorientowana na dziewczynę, nie spodziewała się kogoś tu spotkać. - Hej, ja jestem Miley. - Powiedziała obdarzając nową znajomą przyjaznym uśmiechem.

Natalie

Przyjrzała się dziewczynie, wyglądała bardzo znajomo. - Kurczę, mam wrażenie, że cię dobrze znam. - powiedziała szczerze. - Moja siostra tak wyglądała. - dodała, wpadając na ten pomysł. - Miała 18 lat i to samo imię. - w zadumaniu mruknęła. - Miley, to ty? - olśniło ją.

Miley

Przymrużyła oczy starając sobie coś przypomnieć. - Natalie Yasmin? - Zapytała cicho jakby wargi odmówiły posłuszeństwa.

Natalie

- Tak, to ja. - wyszeptała. Spojrzała jeszcze raz na dziewczynę, nie wierząc własnym oczom. Oto po długim rozstaniu odnalazła ją i rozmawiają.. - Przyjechałaś tu?

Miley

Była zbyt oszołomiona by się odezwać. Poczuła w gardle wielką gulę, więc pokiwała tylko głową. Kąciki jej oczu zaczęły niebezpiecznie piec.

Natalie

Uśmiechnęła się blado i dotknęła ramienia Miley, wciąż nie mogąc uwierzyć, że to ona. Czuła, że nie może się odezwać, bo wybuchnie płaczem. Próbowała przełknąć łzy. Popatrzyła jeszcze raz na siostrę.

Miley

Dotknęła dłoni siostry, która spoczywała na jej ramieniu. Uśmiechnęła się przez mgiełkę pojawiającą się na jej oczach. Przygryzła delikatnie wargę kręcąc głową z niedowierzaniem.

Natalie

- Jak dobrze, że przyjechałaś. - powiedziała cicho, większość wypowiedzi mogła zostać niedosłyszana. Trzeba było jej się domyślić bądź czytać z ruchu warg, trudno było opierać się na dźwięku. - Myślałam, że się już nie spotkamy.

Miley

- Ja... też. - Wykrztusiła z trudem. Nigdy nie myślała, że powstrzymywanie łez okaże się tak trudne. Czemu ten deszcz musiał przestać padać?

Natalie

Potrząsnęła głową, by grzywka opadła jej na oczy. Popatrzyła spod niej na siostrę. - Opowiedz mi, co się działo od czasu, gdy.. uciekłam. - odchrząknęła.

Miley

- Rodzice udawali, że nic się nie zmieniło. - Zaczęła opowiadać odwracając wzrok. Patrzyła teraz gdzieś w górę. Mówiła z trudem, łzy ciągle czaiły się niedaleko. - Pewnie dlatego, żeby mnie nie martwić. Ale czasem słyszałam jak płaczą w nocy lub coś mówią przez sen... - Spojrzała na nią zbolałym wzrokiem, po chwili na jej twarzy rozkwitł uśmiech, przecież odnalazła siostrę.

Natalie

- Tak, zazwyczaj udają, gdy coś się dzieje. - mruknęła cicho. - Zrozumiałam, że źle postąpiłam, ale jednocześnie nie zamierzam tam wrócić. - stwierdziła z lekkim wzruszeniem ramion, nigdy nie była ulubienicą rodziców i odwrotnie. - Jak się zorientowałaś, że uciekłam, i skąd wiedziałaś, że to tu? - zapytała zdziwiona. Nie mogła wyjść ze zdumienia, że Miley dała radę tu przyjechać.

Miley

Dziewczyna nagle się zarumieniła. - Wiesz... to nie było do końca tak, że cię szukałam. Ojciec umarł no i.. matka kazała mi tu przyjechać by dokończyć naukę. - Spojrzała na nią uważniej, chciała zobaczyć jej reakcję.

Natalie

- Tata? - szepnęła tylko i oczy niebezpiecznie ją zapiekły. Nie przepadała za matką, ale ojca z kolei lubiła i zamierzała się z nim jakoś spotkać, a teraz... - Co mu się stało? - wychrypiała z trudem. Patrzyła na Miley spod grzywki.