Mieszkanie {22}

Juliett

Ależ nie, ja jestem z Nowego Yorku.
Zaprzeczyła, no cóż, Londyn mimo wszystko, nie zastępował jej domu.
Skinęła głową w jej stronę, był to gest znaczący coś mniej więcej jak 'a ty?'.

Tamara

- Hm, trudno mi to określić. Kiedyś mieszkalam we Francji, później znowu gdzie indziej i bardzo długa hostoria i poplątana, bardzo.- wytłumaczyła, uśmiechając się do dziewczyny.

Juliett

Spojrzała na zegarek.
Mamy czas.
Odparła i uśmiechnęła się łobuzersko. Mało kto lubił długo opowiadać, tzw. 'przynudzać'. Juliett, jednak, była jedną z tych osób co potrafią i lubią słuchać.

Tamara

- Kilka lat mieszkałam z matką i ojcem we Francji. W wieku 11 lat, mama zmarła. Przeprowadziłam się z ojcem, tam gdzie znalazł dla mnie nową 'mamusię'. Jednak przez to całe zamieszanie, tata stał się inny. Pragnełam być niezależna, dążyc do celu,a on na odwrót, wręcz mi tego zakazywał. Więc wyjechalam do Angli, oczywiście bylo jeszcze wiele państw, ale nie chcę ich wymieniać.- powiedziała, upijając łyka wody.- W tym mieszkaniu, co jesteśmy dostalam w spadku po ojcu, tuż po moim wyjeździe, wyjechala też jego żona z córką, a on zmarł.- dokończyła.

Juliett

Potakiwała głowa, na znak, iż jej słucha. Powoli układała sobie w głowie ciąg zdarzeń z historii kolezanki. Fakt, skomplikowane.
Masz tu jakąś rodzinę?
zapytała wyciągając wnioski.

Tamara

- Hm, no co prawda niby tak.- stwierdziła sama siebie pytając.- Chyba znalazlam siostrę, znaczy tą córkę tej żony ojca.- stwierdziła.

Juliett

Zawsze coś.
Rzekła cicho, prawie szeptem. Ona niestety nikogo tu nie miała.
Co stało się z jej rodziną? Nie pamięta. Tylko tyle, ze dostała stypendium i wyjechała z Nowego Yorku gdzieś daleko, aż do Wielkiej Brytanii.

Tamara

Uśmiechneła się do niej, dziewczyna cierpiała z powod braku tematów. Upiła łyka wody.

Juliett

Kiedy tu przyjechałaś?
Zapytała mając na myśli Londyn.
Ujęła w dwa palce swoje jaśniejsze pasmo włosów. Zaczęła je przesuwać pomiędzy nimi.

Tamara

- Całkiem niedawno.- przynzała.- No tak, abrdzo niedawno. Dzisiaj.-dodala po chwili, uśmiechając się.

Juliett

I jak ci się podoba Londyn?
Zapytała wyglądając nieśmiało przez okno. Zatłoczone ulice, ktoś przepycha się przez cały ten tłum, powodzenia.

Tamara

- W prównaniu, do poprzedniego iasta, w którym mieszkałam, ale dosłownie tylko kilka miesięcy to było o wiele mniej ludzi.- zaśmiała sie cicho.- Ale Londyn sam w sobie jest wspaniały.- dodała.

Juliett

Uśmiechnęła się słysząc wypowiedź koleżanki.
Może pójdziemy do London Eye czy coś?
Zapytała widząc w oddali majaczącą się sylwetkę młyńskiego koła.

Tamara

Skinęła głową.- Jasne, możemy iść. Trzeba w końcu pozwiedzać.- wyszczerzyła zęby w uśmiechu, dopiła wodę.

Juliett

Wzięła swoją niepitą szklankę i wypiła jednym łykiem.
Wstała poprawiając spodnie, które od długiego siedzenia zrobiły się wygniecione. Ruszyła ku drzwiom, przy nich czekała na koleżankę.