The Thames.

Charles

Nie takiej odpowiedzi się spodziewał.- Naprawdę myślisz, że ja myślę, że jestem pępkiem świata?- zapytał jeszcze. Miał nadzieję, że Natalie zrozumiała go. Jego wypowiedź była dość pokręcona i nie zrozumiała.

Natalie

- Nie, to ja myślę, że tak jest. - odparła, zaciskając dłonie na barierce. - Zawsze tak jest, powiem coś, czego żałuję przez długi czas. - mruknęła ze złością.

Charles

- No to słucham.- mruknął przewracając oczami. Odwrócił się tyłem do wody, zerkając co chwilę na dziewcyznę.

Natalie

Teraz ona przewróciła oczami. - Czego chcesz słuchać? Tego, że powiedziałam coś, czego żałuję, i że nienawidzę samej siebie? - powstrzymała się od podniesienia głosu. - No tak, to już wiesz. - dodała jeszcze z ironią, zasłaniając twarz dłońmi.

Charles

Wzruszył ramionami, jednak nic nie powiedział. Rozejrzał się po okolicy, nie zauwazył nikogo. Spojrzał w końcu na dziewczynę.

Natalie

- Niedługo wyjeżdżam. - powiedziała bezbarwnym tonem, dłonią zasłaniając twarz. Wiedziała dobrze, że po jej wyrazie chłopak zorientuje się, jak ciężko jest powiedzieć mu to, co właśnie zamierzała. - Jest... jeszcze kilka spraw. - zaczęła, próbując opanować drżenie głosu. - Jeśli chcesz... - zaczęła. - Poprawka. Musisz ułożyć sobie życie z kim innym, bądź szczęśliwy. - powiedziała, patrząc na panoramę miasta. Uśmiechnęła się smutno. - Nie zasługuję na ciebie. Od tej pory jedyne, co nas będzie łączyć, to wspomnienia. I dziecko. Możesz przyjść w każdej chwili, żeby je zobaczyć. - starała się nie zdradzić tego, co czuła. - Ja... dam sobie radę. Chciałam tylko, żebyś zaopiekował się nią, gdy mnie nie będzie. Wrócę. Na pewno. Tylko... Nie wiem dokładnie, kiedy. - przełknęła ślinę. - Potrafisz już kochać, uda ci się. A te wspomnienia... Będą we mnie, ale ty... ty musisz o wszystkim zapomnieć. - z trudem opanowała łzy. - Nie chcę ci więcej niszczyć życia. Nie chcę, byś był ze mną z obowiązku. Zasługujesz na kogoś lepszego. Chcę tylko, byś zapomniał o mnie. Jest wiele lepszych osób. - mruknęła jeszcze. Szczelniej zasłoniła dłońmi twarz, nie była już w stanie powstrzymywać łez. Przyglądała się, jak te wpadają do rzeki.

Charles

- Co Ty w ogóle gadasz?- zapytał unosząc lekko głos. Pokręcił głową, a może jednak tak by było lepiej? Spojrzał na nią, prychając pod nosem.- I co, dziecko będzie tydzień u mnie, tydzień u Ciebie, żeby było sprawiedliwie?- zapytał jeszcze, nawet nie oczekując żadnej odpowiedzi.

Natalie

- Nie, dziecko nie jest przedmiotem. Będziesz przychodził do niego, kiedy zechcesz. - odparła. Podejrzewała, że taka będzie reakcja chłopaka. - Gdy wyjechałeś, zrozumiałam kilka ważnych spraw. - zaczęła. - Teraz już wiem, co zrobiłam źle. - zawahała się. - Szybko zapomnisz. Dasz radę, zrób to. To ostatnia rzecz, o jaką cię proszę.

Charles

Teraz chłopak był przekonany, że dziewczyna nie żartuje.- Dobrze.- odparł, podchodząc do niej. Musnął ją delikatnie w usta, po czym skierował się w stronę domu. Obejrzał się jeszcze.

Natalie

Zerknęła za nim. Narzuciła kaptur na głowę i szybkim krokiem udała się w tym samym kierunku, nie mając celu w beznadziejnej wędrówce. Wyprzedziła go, ale poszła dalej. Obejrzała się na końcu mostu.

Charles

Chłopak zatrzymał się, odwracając głowę w stronę wody. Oparł się o bariery, wzdychając. Spojrzał jeszcze na Natalie, jak narazie nie ruszając się z miejsca.

Natalie

Dziewczyna również zatrzymała się, ale nieco dalej. Nie, nie potrafiła odejść. Wiedziała dobrze, co zrobiła, ale coraz bardziej tego żałowała. Podeszła do barierki i usiadła na niej. Zachwiała się niebezpiecznie, ale zdążyła mocno złapać się barierki.

Charles

Chłopak podszedł do niej, złapał ją za rekę.- Zejdź, spadniesz.- powiedział spokojnie. Starał się zdjąć dziewczynę z barierek.

Natalie

Posłusznie zeszła, jednak uparcie patrzyła na czubki swoich butów, od czasu do czasu uciekając wzrokiem gdzieś w bok. Chciała powiedzieć, zrobić coś jeszcze, ale teraz chyba już nie powinna. Otarła rękawem oczy.

Charles

Zmierzwił dłonią włosy, opierając się po raz kolejny o barierki. On sam nie wiedział czy ma coś mówić, czy nie. Sam nie wiedział co w ogóle się stało, w tym momencie miał straszny mętlik w głowie.